Meer dan dertig jaar volgde onderzoeker Hans Werdmölder een groep criminele Nederlandse Marokkanen. In de jaren tachtig begon hij met zijn zogeheten participerend observeren, vanachter de bar in een jeugdhonk in de Amsterdamse wijk De Pijp. De jongens waren in het kader van de gezinshereniging naar Nederland gekomen. Ze heetten een overlastgevende groep, maar waren al snel behoorlijk crimineel.
Werdmölder ging mee naar Marokko, waar hij met een paar leden van de groep al vlot werd ingerekend wegens hasjbezit. Vijf weken later kon hij het land verlaten, 2.000 gulden smeergeld lichter.
‘Misdaad loont voor marokkaanse probleemjongeren nog te vaak‘
In 1990 schreef ik mijn proefschrift Een Generatie Op Drift over de teloorgang van een groep Marokkaanse randgroepjongeren in Amsterdam. Toen ging ik er nog van uit dat als jongeren in Nederland zouden zijn geboren, hier naar school gingen en opgroeiden, zij zouden integreren in de Nederlandse samenleving.
Toch was ik er niet helemaal gerust op. In de slotbeschouwing noteerde ik: ‘Zonder een actief en adequaat opvang- en integratiebeleid zal een groot deel van de Marokkanen die op jonge leeftijd naar Nederland zijn gekomen, deel gaan uitmaken van de onderkant van de samenleving. In de grote steden sluiten zij zich aan bij het groeiend aantal ‘straathoekmannen’, die dagelijks hun tijd ledig doorbrengen met drank en drugs.
Het toekomstperspectief van Abdel, Appie en vele andere randgroepjongens zal dan beperkt blijven tot een vaste plek in het Marokkaanse koffiehuis.’
jowitteroosblog 