(Door: “Driek”)
Ik draag een beeld met me mee, als een kodakkiekje uit 1960 toen de kleuren nog honingzoet glansden. Zo begint het boek van Peter Balakian, “Het Land van mijn Grootmoeder”. Aanvankelijk weet de kleine Peter Balakian niet of hij een gewone Amerikaan is, net zoals de jongetjes uit de buurt met wie hij buiten speelt. Maar als zij thuis moeten komen om te eten, spelen ze tien minuten later alweer op straat. Zo merkt hij dat hij, naarmate hij ouder wordt, steeds vaker dat zijn familie anders is. Maar het zal nog jaren duren voor de gruwelijke geschiedenis van het Armeense volk – en daarmee van zijn familie – in volle omvang tot hem doordringt.
View original post 470 woorden meer