Premier Rutte heeft gezegd dat Nederlanders die na de Brexit een Brits paspoort aanvragen, daarna hun Nederlandse paspoort zullen moeten inleveren. Daarover berichtte de Volkskrant afgelopen zaterdag. Hij kwam tot die uitspraak in reactie op de door 22.000 mensen ondertekende petitie ‘eens Nederlander, altijd Nederlander’.
Brexit: Nederlands paspoort exit
Premier Rutte heeft gezegd dat Nederlanders die na de Brexit een Brits paspoort aanvragen, daarna hun Nederlandse paspoort zullen moeten inleveren. Daarover berichtte de Volkskrant afgelopen zaterdag. Hij kwam tot die uitspraak in reactie op de door 22.000 mensen ondertekende petitie ‘eens Nederlander, altijd Nederlander’.
Deze reactie van de premier valt natuurlijk toe te juichen, zeker nu hij eraan toevoegde dat ‘het tegengaan van een dubbele nationaliteit voor dit kabinet nog steeds het uitgangspunt vormt’. Nederlanders die ervoor kiezen elders te gaan wonen raken hun Nederlanderschap kwijt en dat is een prima zaak. Zowel hun toekomstige natie als de onze hebben niets aan rondslingerende documenten die meerdere nationaliteiten claimen. Bovendien zou het nieuwe thuisland van onze-voormalige- landgenoten er voortdurend aan moeten twijfelen waar hun eigenlijke loyaliteit ligt. Een beroep op min of meer het ‘geboorterecht’ van de petitie-ondertekenaars is onterecht: niet de plaats van geboorte is bepalend, maar de vrije keuze voor het burgerschap in een ander land en de daaruit volgende loyaliteit. De Volkskrant licht in het artikel verder de ‘strenge Nederlandse wetgeving’ toe, die er vooral op gericht zou zijn de integratie in ons eigen land te bevorderen door ‘nieuwe Nederlanders’ te dwingen voor één paspoort te kiezen. En over dat laatste valt natuurlijk wel het nodige op te merken. Want hoe zit het dan eigenlijk met de enorme stoet van politici in ons land die, ondanks hun dubbele nationaliteit, geen strobreed in de weg wordt gelegd? Sterker: de enkele keer dat er in een debat in de Tweede Kamer aandacht aan werd besteed, werd PVV-voorman Wilders telkens de Kamer uit gehoond. Toch moeten er vraagtekens worden gezet bij de loyaliteit van dergelijke politici, die claimen van hun oorspronkelijke paspoort niet af te kunnen komen vanwege wetgeving in het land van de andere nationaliteit.
Zo was de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb, zowel Marokkaan als Nederlander, eerder dit jaar op bezoek in Marokko. Hij ontmoette daar onder meer Anis Birou. Deze Marokkaanse minister onderhoudt contacten met Marokkanen die woonachtig zijn in het buitenland. Dat Marokko zo’n functie heeft ingeruimd in het landsbestuur zegt eigenlijk al genoeg, maar dat Aboutaleb als burgemeester in Nederland(!) vervolgens zo’n Marokkaanse functionaris nog bezoekt ook, zegt mogelijk meer. Ook gaf Aboutaleb voor de lokale zender Ie360 een interview waarin hij onder andere het gebruiken van de islam voor politieke doeleinden toelichtte. De voorzitter van de Tweede Kamer, de tweepaspoortige mevrouw Arib, is bepaald ook nog niet van alle verdachte smetten vrij. Nadat zij in november 2006 niet was herkozen in de Kamer, werd Arib lid van de werkgroep ‘Conseil Consultatif des Droits de l’Homme’ (CCME, ofwel de Hoge Raad voor Marokkanen in het buitenland), die de Marokkaanse koning moest adviseren over een nieuw Marokkaans migratiebeleid. Uiteindelijk kwam Arib in 2007 alsnog in de Kamer. Begin 2010 kwam zij opnieuw in het nieuws omdat ze een congres van die club in Marrakech had bijgewoond, betaald door de Marokkaanse regering.
Deze reactie van de premier valt natuurlijk toe te juichen, zeker nu hij eraan toevoegde dat ‘het tegengaan van een dubbele nationaliteit voor dit kabinet nog steeds het uitgangspunt vormt’. Nederlanders die ervoor kiezen elders te gaan wonen raken hun Nederlanderschap kwijt en dat is een prima zaak. Zowel hun toekomstige natie als de onze hebben niets aan rondslingerende documenten die meerdere nationaliteiten claimen. Bovendien zou het nieuwe thuisland van onze-voormalige- landgenoten er voortdurend aan moeten twijfelen waar hun eigenlijke loyaliteit ligt. Een beroep op min of meer het ‘geboorterecht’ van de petitie-ondertekenaars is onterecht: niet de plaats van geboorte is bepalend, maar de vrije keuze voor het burgerschap in een ander land en de daaruit volgende loyaliteit. De Volkskrant licht in het artikel verder de ‘strenge Nederlandse wetgeving’ toe, die er vooral op gericht zou zijn de integratie in ons eigen land te bevorderen door ‘nieuwe Nederlanders’ te dwingen voor één paspoort te kiezen. En over dat laatste valt natuurlijk wel het nodige op te merken. Want hoe zit het dan eigenlijk met de enorme stoet van politici in ons land die, ondanks hun dubbele nationaliteit, geen strobreed in de weg wordt gelegd? Sterker: de enkele keer dat er in een debat in de Tweede Kamer aandacht aan werd besteed, werd PVV-voorman Wilders telkens de Kamer uit gehoond. Toch moeten er vraagtekens worden gezet bij de loyaliteit van dergelijke politici, die claimen van hun oorspronkelijke paspoort niet af te kunnen komen vanwege wetgeving in het land van de andere nationaliteit.
Zo was de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb, zowel Marokkaan als Nederlander, eerder dit jaar op bezoek in Marokko. Hij ontmoette daar onder meer Anis Birou. Deze Marokkaanse minister onderhoudt contacten met Marokkanen die woonachtig zijn in het buitenland. Dat Marokko zo’n functie heeft ingeruimd in het landsbestuur zegt eigenlijk al genoeg, maar dat Aboutaleb als burgemeester in Nederland(!) vervolgens zo’n Marokkaanse functionaris nog bezoekt ook, zegt mogelijk meer. Ook gaf Aboutaleb voor de lokale zender Ie360 een interview waarin hij onder andere het gebruiken van de islam voor politieke doeleinden toelichtte. De voorzitter van de Tweede Kamer, de tweepaspoortige mevrouw Arib, is bepaald ook nog niet van alle verdachte smetten vrij. Nadat zij in november 2006 niet was herkozen in de Kamer, werd Arib lid van de werkgroep ‘Conseil Consultatif des Droits de l’Homme’ (CCME, ofwel de Hoge Raad voor Marokkanen in het buitenland), die de Marokkaanse koning moest adviseren over een nieuw Marokkaans migratiebeleid. Uiteindelijk kwam Arib in 2007 alsnog in de Kamer. Begin 2010 kwam zij opnieuw in het nieuws omdat ze een congres van die club in Marrakech had bijgewoond, betaald door de Marokkaanse regering.
De Moefti van de Palestijnse Autoriteit, sjeik 
